Malarz, który w swoich obrazach transformuje tendencje epoki – pośpiesznej, bezmyślnej i jaskrawej, w której rzeczywistość staje się imitacją i pozorem. Czerpiąc bezpośrednio ze skomercjalizowanej kultury (basen jako wyznacznik luksusu i symbol eskapizmu) wychodzi poza jej granice, wyrażając pragnienie ciszy. Jego obrazy to idylliczne ujęcia kobiecych ciał, minimalistyczne uchwycenia rekwizytów takich jak samotna palma, czy rozpięty parasol ale też sublimowana, futurystyczna architektura z elementami olbrzymich okien, labiryntów, schodów prowadzących donikąd, czy wreszcie mebli – pustych stołów, szezlongów i krzeseł (obecność nieobecnych). Aurę prac tworzy ich światło i kolorystyka, utrzymana w odcieniach ultramaryny, bladych fioletów, bieli i pudrowych róży. Bezruch tych irracjonalnie zmysłowych przedstawień na długo pozostaje w pamięci, wywołując
skrajne emocje i zmieniając to co oczywiste, w nieoczywiste.